Rozdział 1 : Dwa Światy

– Drrrrrr!!!  Wstawaj! Wybiła szósta! Wstawaj! Wybiła szósta!

Wyciągnęła rękę spod kołdry, aby wyłączyć budzik. Nacisnęła wyłącznik, aby kolejno przekręcić się na drugi bok z myślą, że Morfeusz znowu ją obejmie pięknym, cudownym snem, ale to był błąd. Promienie słoneczne, wyrywające się spod firanek, nie pozwoliły jej na dalszą drzemkę. 

– Nagisa! Wstawaj, bo się spóźnisz do szkoły! – wołania wychodziły z dołu. Najprawdopodobniej pasowały do młodej kobiety, która pichciła coś w kuchni.

Dziewczyna podniosła się, a stopy schowała do kapci. Podrapała się w tył głowy  i zaczęła stawiać flegmatyczne kroki w stronę łazienki. Idąc, chwyciła w dłonie ubrania, które wisiały na oparciu krzesła stojącego przy biurku. Weszła do toalety. Umyła zęby, ciało i włosy, które wysuszyła, przebrała się, czyli ogółem przygotowała się do wyjścia do szkoły. Miała na sobie białą koszulkę, szarą spódniczkę, beżową kamizelkę mundurkową, krawat w niebiesko-żółte paski, a jej dodatkiem była jeansowa marynarka z krótkimi rękawkami. Ziewnęła jeszcze raz i złapała za ucho skórzanego plecaka, który przewiesiła przez ramię. Z jego środka wystawała deskorolka.  Wyszła z pokoju i ruszyła schodami na dół. Poczuła zapach jajecznicy i tostów, a jej brzuch zaczął wołać, aby zjadła ten posiłek.

– Ohayo. – Uśmiechnęła się do niej kobieta z jasnobrązowymi włosami i piwnymi oczami.

– Ohayo, Reiko. – Złapała za tosta i wsadziła go do buzi. Ściągnęła plecak i położyła go na ziemi koło krzesła, na którym usiadła. Po kilku sekundach od strony schodów dało się słyszeć kroki, które należały do schodzącego szybkim tempem, małego chłopczyka o czarnych włosach i piwnych oczach. W dłoni trzymał zabawkę w kształcie samolotu.

– Baza do mamusi! Czy mamy pozwolenie na wylądowanie? – Machał zabawką i udawał, że szybuje po niebie.

– Baza do Fuyu’iego! Masz pozwolenie na lądowanie i spożycie śniadania! – Uśmiechnęła się ciepło i dokończyła zmywać ostatnią patelnie.

– Yeeey! – ucieszył się mały i odstawił zabawkę na stół, po czym usiadł obok siostry i zaczął zjadać posiłek.

– Nie jedz tak szybko, bo zaraz się udławisz – oznajmiła stanowczo sąsiadka, która właśnie dokańczała swojego tosta z dżemem.

– Nie jedz tak szybko, bo zaraz się udławisz – przedrzeźniał ją chłopczyk, mając w buzi jedzenie, ale zaraz zaczął kaszleć.

– A nie mówiłam – powiedziała dziewczyna, nie odrywając wzroku od magazynu modowego, który wcześniej zaczęła czytać.

– Fuyu, powinieneś słuchać starszej siostry – oznajmił człowiek o czarnych włosach, ubrany w garnitur, który przeszukiwał jakieś papiery. – Kurczę, gdzie ja położyłem ten projekt dla klienta? – Zaczął poszukiwania. Reiko, nie odrywając wzroku od smażonych się naleśników, podniosła stertę papierów.

– Dziękuje, kochanie. – Pocałował ją w policzek i złapał Tosta, który wlożył do buzi. – Zmykam do pracy! Trzymajcie się! – powiedział, mając między wargami chleb, a rękoma otwierając drzwi.

– Trzymaj się! – odpowiedzieli chórem

– Zaraz spóźnisz się do szkoły, Nagisa – powiedziała poważnie matka. przerzucając naleśniki na patelni.

– Ta… ta… tylko to dokończę – oznajmiła, nie odrywając wzroku od gazety. Złotooka podeszła do dziewczyny i zabrała magazyn „Glamour”.

– Szoruj, teraz! – Machnęła zbiorem papierów i rozkazała jej sucho.

– Dobra… dobra… – Wstała od stołu niechętnie i złapała za plecak, który przewiesiła przez ramię. Podeszła do butów i zaczęła je ubierać. Gdy skończyła, złapała za klucze do mieszkania i krzyknęła na cały dom: – Wychodzę! Wrócę późno.

– Pamiętaj, aby odebrać Arię z przedszkola!

– Ta, ta! – dorzuciła jeszcze szybko ostatnie słowa i wyszła z mieszkania.

~~Inna Narracja~~

Nazywam się Nagisa Kangae. Jestem licealistką drugiej klasy. Mam jasnobrązowe włosy, wpadające w blond oraz szare oczy. Jestem zwykłą nastolatką, która ma zwykłe życie. Tata pracuje w biurze, mama… Właściwie macocha, też prawie całe dnie pracuje. Widuję ją jedynie rano i wieczorem, tak jak ojca. Muszę się zawsze opiekować młodszym rodzeństwem. Nie, żeby mi przeszkadzali czy coś, ale nie mam wtedy czasu dla siebie. Szczerze, to i tak nie mam nic do roboty… Inne nastolatki mają swoje pasje. Pięknie rysują lub grają na jakimś instrumencie, pływają, biegają lub dokuczają nauczycielom, ale ja nie mam żadnej z tych cech. Znaczy… chyba. Przyjaciele sądzą, że umiem czytać w myślach. Oczywiście ja to uważam za czysty przypadek, ale niech mówią, co chcą. Co tutaj jeszcze powiedzieć o sobie? Nie wiem… Może to, że zadaję się jedynie z trójką przyjaciół. Reszta jakoś mnie nie interesuję. Uważam, że moja klasa jest dość… jakby to delikatnie ująć… Chora?

~~Inna Narracja~~

– Ohayo, Nagisa! – Podeszła do niej dziewczyna w tym samym wieku. Miała krótkie czerwone włosy i złote oczy. Była ubrana w szkolny mundurek, a przez ramię przewiesiła torbę.

– Odrobiłaś zadanie z japońskiego?

– Jasne. Nie było jakoś wybitnie trudne – odpowiedziała Nagisa bez entuzjazmu. 

– Może masz rację…

– Czyli nie odrobiłaś. – Przewróciła oczami, od razu domyślając się, co jest na rzeczy.

– No może, ale nauczycielka na pewno nie będzie sprawdzać! – oznajmiła pewna siebie, przyjaciółka Nagisy. 

– Risa… To było na ocenę… – odpowiedziała jej już znudzona tą gadką-szmatką.

– Jak ty to robisz? Ciągle mówisz, że nie masz czasu, a masz dobre oceny w szkole, świetną figurę, urody ci nie brak ani rozumu! Nic, tylko zazdrościć!

– Co uroda ma do czasu? – zapytała się, patrząc na nią kątem oka.

– Nie wiem. – Nadymała policzki, po chwili zastanowienia.

Rozmawiały tak jeszcze przez dobre 5 min i dotarły w końcu do szkoły. Przy bramie do wejścia czekał na nie chłopak z czarnymi włosami z białą grzywką. Wyglądał trochę na kogoś w stylu ,,emo”, ale to tylko przykrywka, ponieważ w środku był prawdziwym komikiem. Umiał rozśmieszyć każdą  osobę, ale niestety dużo osób trzymało się z dala od niego. Bali się jego wyglądu. Idioci! No nic, wróćmy do naszej trójki!

– Yo! Risa, Nigasa. – Uśmiechnął się do nich przyjacielsko. One również odwzajemniły się uśmiechami. Chłopak schował do kieszeni telefon, który wcześniej trzymał w dłoni i poszedł wraz z dziewczynami do klasy. Pokonywali tonę schodów, ale nawet tego nie zauważyli. Stanęli przed klasą numer 56 i tym razem powitali się z niską różowowłosą.

– Siemka, Yui.

– Cześć, cześć – odpowiedziała bardzo szybko. Chodziła w tą i z powrotem. Była podenerwowana.

– Co się stało, Yui? – zapytał Yutaka, chowając dłonie do kieszeni.

– Jutro jest wyprzedaż w tym sklepie za rogiem i obmyślam plan, w jaki sposób zdobyć jak najlepsze ciuchy – tłumaczyła im, mówią bardzo szybko, co można było nazwać bełkotem.

– Jutro jest wyprzedaż w „Red shoes”?! – wykrzyczała podekscytowana czerwonowłosa. Yutaka i Nigasa zaczęli dłubać sobie w uszach, sprawdzając czy jeszcze dobrze słyszą.

– Tak ! I zamierzam wa…

– Ja nie idę! – przerwała jej szarooka.

– Dlaczego? – zapytały się dziewczyny w tym samym czasie.

– Bo… – już miała się tłumaczyć, ale przerwały jej przyjaciółki.

– Bo nie mam czasu… bla, bla, bla – zaczęły udawać Nigasę, podnosząc struny głosowe do wysokiego C.

– Wcale nie mam takiego głupiego głosu! – zaprzeczyła wkurzona, widząc swoje dwa, marne sobowtóry.

– Dziewczyno, rozerwij się! Ciągle jesteś obrzucona pracą!

– Takie jest życie, Risa. – Poczuła, że wibruje jej coś w kieszeni. Sięgnęła po tą rzecz i wyciągnęła telefon. Dostała SMS’a. Treść :

,,Nie musisz iść po Arię do przedszkola. Możesz od razu pójść na boks”.

– Ooooo! Nie muszę iść po siostrę.

Chwila euforii, a tu zaraz...

DRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR! Zadzwonił dzwonek na lekcje, dlatego każdy uczeń wszedł do klasy. Oczywiście, najpierw był chaos, który denerwował Nigasę, ale zaraz przyszła nauczycielka, uspokajając ich kartkówką na „dzień dobry”. Dziewczyna poradziła sobie z nią bez problemu. Gorzej było z jej przyjaciółmi. Lekcja minęła szybko tak jak pozostałe, a gdy wybiła godzina 15, grupka przyjaciół opuściła szkołę.

– Jezu, Jezu. Na pewno dostanę z tej kartkówki 3 – narzekał Yutaka ubierając sobie ręce za tył głowy.

– Trzy to jest zbawienie! Ja dostanę jedynkę i matka mnie zabije! – zaczęła rozpaczać Risa.

– Trzeba było się uczyć – odpowiedziała, szperając w telefonie. Nagle znowu dostała wiadomość. Przeczytała ją i zerknęła na godzinę. – Matko! Jestem spóźniona! Yyyy! To ja idę! Na razie! Trzymajcie się! – Schowała szybko telefon do kieszeni i pobiegła w stronę wyjścia ze szkoły. Złapała za deskorolkę, którą rzuciła na ziemię, po czym na nią wskoczyła i jak profesjonalista, jechała w stronę budynku, w którym odbywały się lekcje z boksu. Chodziła na te zajęcia już przez kilka lat. Została zapisana siłą przez tatę, aby umiała się bronić przed jakimiś złodziejami, gwałcicielami i starszymi ludźmi jak rzekł jej ojciec. W 5 minut była na miejscu. Złapała za drewnianą deskę i weszła do środka. Skierowała się do szatni, gdzie się przebrała, po czym wyszła na salę. Inni już ćwiczyły. Nagle w całym pomieszczeniu rozniósł się dźwięk gwizdka.

– Nigasa! Znowu się spóźniłaś! – skarciła ją trenerka.

– Wybacz, sensei, ale…

– Nie ma ale! Już zapieprzaj i rób 50 pompek!

– H-h-ha-hai! – Lekko przerażona, Nagisa zrobiła to, co kazała trenerka Później odbyło się parę walk. Każdą wygrywała szarooka. Dla niej pokonanie tak słabiej rywalki to nic. Zajęcia trwały 3 godziny, więc gdy już się przebrała i wyszła z treningu, od razu skierowała się w stronę domu. Wyciągnęła telefon i zaczęła przeglądać newsy. Robiło się coraz ciemniej, a ona dalej jeszcze nie dotarła do domu. Właściwie normalka. Zawsze wracała o tej porze do domu. Nagle usłyszała za sobą szelest krzaków. Zatrzymała się i spojrzała w tamtą stronę.

– Kto tam jest?! Wyłaź, tchórzu... – Przymrużyła oczy, aby lepiej widzieć, ale okazało się, że to był zwykły czarny kot. Zaczął się do niej łasić. Stanął przed nią i wpatrywał się w jej oczy.

– No co? Głodny jesteś, a może się zgubiłeś? – zapytała, podziwiając słodkiego węglowego kota, który był uroooczy! 

Nagle zwierzę otoczyła czarna mgła i zaczął się zamieniać w człowieka. Nigasa, wystraszona, upadła na plecy, wycofując się automatycznie.

– Ki-ki-kim ty jesteś?! Albo raczej czym?! – spytała drżącym głosem, domagający się natychmiastowej, ,,normalnej" odpowiedzi, która zatrzyma jej palpitacje serca. 

Przed dziewczyną stał mężczyzna w rozczochranych, czarnych włosach i o zielonych oczach. Miał jedynie na górze czarną kamizelkę, a na rękach różne tatuaże. Do tego czarne spodnie i bladą skórę.  Szarooka patrzyła na niego z przerażeniem. Była sparaliżowana i nie wiedziała, co robić.

– Witaj, kotku. – Popatrzył na nią swoimi świecącymi oczami.

– Czym ty jesteś? – spytała się ponownie z nadzieją, że jej tym razem odpowie.

– Jestem twoim kolegą. – Wyciągnął w jej stronę rękę. – Może kotek pozwoli i pójdzie ze mną do Pana?

– Co ty pieprzysz? Jaki pan? Z filmu science fiction się wyrwałeś? – Poczuła dziwne rażenie w głowie, które zamieniło się w sygnał zagrażający. Coś jak czerwona lampka, świadcząca, kiedy jest bezpiecznie, a kiedy nie. Wstała na równe nogi i zaczęła biec, ile tylko miała sił, a on ruszył za nią na spokojnie, przecież się nie pali. Skręciła w uliczkę, ale to był błąd – droga się skończyła. Zaczęła uderzać pięściami o kamienną przeszkodę.

– Cholera! Nie, nie, nie. To się nie dzieje naprawdę! Ja śnie!

– Oj, kotku. To niestety nie sen, ale jak chcesz, możesz to tak traktować, ale i tak później zamieni się w koszmar.

Odwróciła się do niego przodem. Złapała za paralizator, który trzymała zawsze przy sobie. 

– A-a-ani kroku dalej! Mam broń i nie zawaham się jej użyć! – zagroziła mu, będąc pewną, że człowiek, nie, to złe określenie, że kosmita nie z tej planety się na to na bierze i spokojnie ją zostawi. 

– Co to za denna zabawka? – powiedział z pogardą i wytrącił jej to z rąk. Pisnęła ze strachu i zasłoniła sobie rękoma twarz.

– Czego chcesz? Zostaw mnie!

– Już mówiłem. Chce cię tylko zabrać do Pana.

Nagle niebo zakryły czarne chmury, jakby zbierało się na burzę. Pojawiało się ich coraz więcej. Na niektórych chmurach dało się zauważyć wyładowania elektryczne. Czarnowłosy popatrzył do góry. Przeklął pod nosem, spojrzał na dziewczynę ostatni raz i się wycofał. Zaczął uciekać. Dziewczyna, zdziwiona jego zachowaniem, pobiegła kawałek za nim, aby mieć go na widoku i zobaczyć, co tak nagle zrezygnował, no bo chyba nie przez niebo? Aż nagle koło niego uderzył piorun. Huk niesamowity, zawał natychmiastowy. Nigasa wystraszyła się, aż krzyknęła. Gdy otworzyła wystraszone oczy zobaczyła, że gościu leży na ziemi, a niedaleko niego jest jakaś czwórka:

Popatrzyli na nią. Ona, wystraszona, już nie wiedziała, co się dzieje.

– To tylko sen… To tylko sen! – Zaczęło jej drgać całe ciało ze strachu, próbowała sobie wmawiać, że ma halucynacje, że to obłuda, na pewno! Gdy poczuła na sobie wzrok, wzięła dupę w troki i znowu uciekała, ale nie na długo. Zaraz przy niej pojawił się blondyn z blizną na oku. Brązowowłosa popatrzyła na niego ze przerażeniem. Krzyknęła i się skuliła.

– Nie rób mi krzywdy! Proszę! Zapłacę ci ile chcesz! Zrobię, co chcesz! Tylko mnie nie zabijaj! – mówiła, co jej ślina na język przyniosła, zrozpaczona jak dziecko po zabraniu ulubionego misia.

– Słucham? – zapytał, ze zdziwieniem malującym się na twarzy, czując się delikatnie obrażonym. Jego duma w tej chwili została urażona.

– Nie rób mi krzywdy! – powtórzyła z myślą, że facet może głuchy, to może jeszcze raz trzeba powiedzieć... 

– Laxus, już straszysz dziecko na dzień dobry – odezwała się kobieta, trzymająca wachlarz w ręku. – Ty to umiesz zrobić pierwsze wrażenie.

Nigasa wsłuchiwała się w ich rozmowę, ale nic z tego nie rozumiała.

– Uspokój się, Nigasa. To na pewno tylko sen. Bo przecież, co za ludzie chodzą po mieście w płaszczach, które już dawno wyszły z mody? Poza tym, co za idiota nosi przy sobie miecz lub chodzi w zbroi? Kogo ja oszukuje! Oni mnie zabiją! – Zaczęła płakać jak to żałośnie zostanie zabita przez grupkę ludzi, niepamiętającą, kiedy to Halloween wypada.

– Widzisz do czego doprowadziłeś? – Kobieta uderzyła wachlarzem blondyna w głowę, wyznaczając jego karę. 

– Ja nic nie zrobiłem.                                           

– Ty to się umiesz zajmować dziećmi, Laxus! – Wywalił język mężczyzna w średniowiecznej zbroi.

– No, słonko wstawaj. Nic ci nie zrobimy! Ten tutaj tylko wygląda groźnie, ale taki nie jest.

– Nie wierze! To nie jest normalne! Co za zwykły kot zamienia się w gwałciciela? Skąd nagle burza się wzięła? Przecież w prognozie pogody tego nie zapowiadali! – Dalej skulona, trzęsła się ze strachu.

– Dobra, podnieś ten tyłek. Idziesz z nami – odpowiedział stanowczo blondyn.

– Laxus. Powinieneś delikatniej – oznajmił zielonowłosy, po czym odchrząknął. – Jeżeli panienka pójdzie z nami, to nie będziemy musieli łamać zasad.

– Nigdzie nie idę z człowiekiem z nowożytności!

– Dobra, jak nie tak, to trzeba użyć siły – wściekł się Laxus i wziął ją na ramię. Ta zaczęła go kopać i uderzać pięściami w plecy, ale ten sobie nic z tego nie robił.

– Zostaw mnie, gwałcicielu jeden! Pomocy! Pomo… – Nagle przed jej ustami pojawił się wachlarz.

– Ciszej. Musimy wykonać tę misję, nie zawracając uwagi cywili.

Nagisa jedynie przytaknęła na znak, że rozumie. Lekko się uspokoiła, ale tylko zewnętrznie – w środku trzęsła się jak małe dziecko.

– Co wy chcecie ze mną zrobić? – zapytała  w końcu, zbierając resztki odwagi.

– Musimy cię przynieść do Fairy Tail – odpowiedział jej mężczyzna, który wyrzucił język na wierzch. Dziewczyna dopiero teraz zauważyła, że przy nim latają lalki. Tyknęła jedną palcem.

– Jak to jest zbudowane? To jakaś nowoczesna technologia? Nigdy o takim czymś nie słyszałam.

– To są ludzkie dusze. – Znowu wywalił język, ozdobiony dziwnym znakiem.

– Dusze. Hahaha! A to dobre. Co?! Dusze?! Puszczajcie mnie, szatany jedne! – Znowu zaczęła wierzgać.

– Uspokój się, młoda damo. Nic ci nie będzie. Zaniesiemy Cię do Fairy Tail, a tam będziesz bezpieczna.

– Gdzie, do cholery? Ja chce do domu! Do do-mu! – przesylabizowała ostatnie zdanie, naciskając na nie. 

– Tam, niestety, nie będziesz bezpieczna – oznajmił zielonowłosy z atenkami, jakby go piorun trzasnął.

– Co? Właśnie tam będę bezpieczna! Nie wiem, co to jest to Fairy Tail! Nie wiem kim wy jesteście! Co wy tutaj robicie! Zachowujecie się jak z innego świata! – powiedziała im wszystko prosto w twarz. Ci się nawet nie przejęli.

– Bo jesteśmy z innego świata – oznajmił blondyn.

– Co? – Pomrugała oczkami jak głupiutka nastolatka. – Eeeeee?! Jak to z innego świata?!

– Pochodzimy z innego świata. Obecnie znamy trzy. Nasz świat, Edolas oraz Ziemia. Ty nic o nas nie wiesz?

– Jakoś mnie w szkole nie uczono o jakimś tam Edolas i o ,,Nasz świat”.

– Laxus, dlaczego ona nic nie wie? Mistrz mówił, że powinna wszystko wiedzieć.

– Nie pytaj się mnie, Freed. Staruszek kazał ją przyprowadzić, więc wykonuje zadanie. – Zatrzymali się na środku parku koło pomnika z syrenką.

– Koniec drogi? Postanowiliście mi dać spokój? To bardzo dobrze! Aaaaa… – Zaczęła wierzgać. – Teraz daj mi wyjść !

– Zamknij się – powiedział mężczyzna z blizną na oku. Machnął ręką, a przed nim otworzył się teleporter. Wnętrze wyglądało jak po wymachaniu pędzlem w każdą stronę w różne kolory tęczy. Jak się patrzyło, to prowadziło do nicości, ale tak naprawdę miał swoją drogę, jedyną drogę. 

– Co to jest!? Ej! Eej! Ej! Ja nie chce tam iść! Ja chce do rodziny!!! – wykrzyczała ostatnie zdanie i później zniknęli w teleporterze.

**Fanfary*** 

Uważam ten blog za otwarty !!!

Mam nadzieję, że będziecie często wpadać !!!

A ja myślę, że wena mnie nie opuści >.< !!! 

Nigasa - I po co, aż tak uroczyście to otworzyłaś ? I na co te balony ? *Uderza w balon*

Shi - Bo jest fajnie ! *O* Balony ! 

Nigasa - Taaa... Po za tym ! Uratujcie mnie ! Jakaś chora czwórka mnie zabiera do... *Shi zakleja jej twarz taśmą* 

Shi - Do zo ! ^^