Rozdział 10 : Zagrożenie

- Dziękuje Ci Mirajane. Matko, ale jestem twoją dłużniczką. Nie wiem jakby to się potoczyło, gdybyś się za mną nie wstawiła! - dziękowałam białowłosej dziwnym głosem, który ciągle się mnie trzymał. Siedziałam w bryczce jadąc w stronę miasta.

- Bez przesady nie musisz mi tak dziękować - odpowiedziała mi lekko marszcząc czoło i uspokajając mnie.

- Jak to bez przesady? - spojrzałam na nią lekko zdziwiona - Wiesz co by się działo, gdyby ten blondyn miał iść ze mną?

- Co takiego? - popatrzyła na mnie oczekując na odpowiedź. Uśmiechała się przy tym słodko.

Ja jedynie spuściłam lekko głowę w dół z zawiedzenia. Może była piękną oraz miłą dziewczyną, ale czasami nie błyskała inteligencją. Ech...

- Powiedziałam coś niemiłego? - zapytała się martwiącym głosem, który lekko się łamał.

- Nie, nie, nie! - podniosłam wzrok na nią machając dłońmi -  Wszystko w porządku, tylko się nie rozklejaj - skrzywiłam lekko usta widząc jak pociąga nosem. Westchnęłam, gdy ujrzałam, że się już uspokoiła. Zerknęłam w bok oglądając krajobraz. Jechaliśmy dość ubogą dorożką, ponieważ nie miała zadaszenia oraz miękkich krzeseł. Siedzieliśmy na jakiś drewnianych deskach. Poza tym jechało z nami jakieś parę obcych ludzi. Kobieta w czarnych włosach oraz niebieskich oczach. Miała na kolankach swojego syna, który był do niej podobny. Oboje nosili wieśniawskie stroje. Takie niechlujne oraz niedopasowane. Cóż za brak gustu. Koło nich siedział mężczyzna w rudych, nie ułożonych włosach. Barwy oczu nie widziałam, bo miał na nosie gogle. Wyglądał dość młodo. Na jego szyi spoczywał czerwony szalik. W jego ubraniu przezwyciężał kolor brązowy, ale również gdzieniegdzie miał złote dodatki. Widać było, że jest cicha woda. Ponieważ przez całą drogę siedział cicho. Nawet nie wiem czy się w ogóle ruszył! Gdy poczułam mocne podskoczenie bryczki spojrzałam na pana, który prowadził ten pojazd. Oznajmił nas, że już dotarliśmy na miejsce. Wraz z Strauss podziękowaliśmy za podwózkę i zapłaciliśmy odpowiednią sumę. Zauważyłam, że to miasto różni się od... Magnoli? Nie pamiętam dokładnie nazwy, ale wiem,  że kojarzyło mi się z krajem Mongolia. Nieważne. Te miejsce miało kamienne chodniki po których ciągle dreptały jakieś chore osoby. Człowiek bez nogi, ręki, nosa (Voldemort), oka, z dodatkiem grzybów na twarzy albo łusek. No po prostu przeróżne choroby, aż przez chwilę bałam się przechodzić koło takich ludzi. Ponieważ odczuwałam, że zaraz mnie coś bierze. Zauważyłam, że większość straganów sprzedaje jakieś leki. ,,Świeże palce Inferiusów dobre na martwicę". Gdy przeczytałam to ogłoszenie przy jednym straganie przeraziłam się. Człekowi takie coś jedzą? Ohydztwo! Przeszedł po moim ciele obrzydliwy dreszcz, który namawiał mnie do wywalenia języka na wierzch. Po chwili poczułam jak białowłosa chwyta mnie za dłoń i ciągnie w stronę białego dość dużego domku z drewna. Na górze była śnieżna flaga z krwistym krzyżem. Od razu się domyśliłam, że stoimy przed szpitalem. Weszliśmy do środka i od razu co zrobiliśmy, to zaczęliśmy dłuuuugo czekać na swoją kolej. Ja się niezmiernie niecierpliwiłam, ale moja towarzyszka spokojnie sobie siedziała na krześle. Machając słodko nóżkami oraz uśmiechając się do każdego życząc mu zdrowia. Gdy odczekaliśmy swoje weszliśmy do środka. Ściany były białe, a podłoga z jasnego drewna najprawdopodobniej z brzozy. Metalowe ubogie półki, a na nich masę lekarstw. Za biurkiem siedział staruszek z dużym okrągłym nosem. Gdy mnie zobaczył, to chyba oblizał wargi... A może mi się zdawało?

- Dzień Dobry... - przywitałam się niechętnie porównując do Mirajane, która tryskała energią.

- Witam Mirajane. Mam rozumieć, że tym razem mam badać twoją koleżankę? - odparł lustrując wzrokiem białowłosą.

- Tak i jeżeli to nie problem mogę stać o bok? - spytała się przychylając lekko głowę w bok i uśmiechając się przy tym.

- Oczywiście. Nie będziesz mi w niczym przeszkadzać - naciągnął gumowe rękawiczki, które ubierał i spojrzał na młodą dziewczynę. Czyli na mnie. - W czym jest problem?

- Ostatnio pojechała w nadmorskie klimaty i jak wróciła zmienił się jej głos. - poinformowała go niebieskooka stojąca w kącie przyglądając się różnym lekom.

- Rozumiem. Powiedz pies -  rozkazał łagodnie.

- Pies - powiedziałam grubym głosem.

- A teraz kot.

- Kot - wydobył się z moich ust dźwięk przypominający piszczenie.

- Yhm, a teraz ściągnij koszulkę - wpisał coś do dokumentów i popatrzył na mnie. Zrobiłam to co kazał. Zdjęłam górną część ubioru i podałam Mira'ze. Jakoś mnie to nie krępowało. Ponieważ to lekarz, więc zna się na swojej robocie, poza tym za plecami miałam dziewczynę, a nie wysokiego blondyna z blizną na twarzy. Człowiek w białym fartuchu zbliżył się do mnie i wpierw oglądał mój lekko wyrzeźbiony brzuch dotykając mnie po niektórych miejscach i pytając się czy boli. Ja oczywiście mówiłam krótkie ,,Nie". Gdy zbliżył swoje stare palce do moich piersi zarumieniłam się i popatrzyłam na niego groźnie. Chyba tam macać mnie nie musi! Widziałam jak zboczeniec jeden się uśmiechał.

-  Panie doktorze - popatrzyła na niego Mirajane, której zaczęły rosnąc rogi diabła oraz niebezpieczny uśmiech na twarzy. Staruch momentalnie się opamiętał i odsunął się ode mnie. Dziękuje Ci Mira! Ave ty! Szybko jeszcze zbadał mój policzek, który wyglądał nieładnie. Usiadł za biurkiem wypisując co mam wziąć, a ja w międzyczasie ubrałam koszulkę.

- A więc tak. To jest Syrenie Piętno. Polecam wypić wywar z dodatkiem łuski człowieczej ryby. Bo inaczej twój wygląd zmieni się na zawsze. Macie na to 3 dni.

- 3 dni? - przeraziłam się - Tak mało? Przecież mój wygląd... - otworzyłam szeroko usta dysząc z strachu. Dotykałam się dłońmi po twarzy.

- Twoja uroda zmieni się w ciągu... - miał mi odpowiedzieć, ale jakaś pielęgniarka weszła i oznajmiła, że czas się już skończył i wiele innych pacjentów się oburza co tak długo.  Strauss odebrała szybko kartkę od lekarza i wyszła wraz ze mną prosto do bryczki, aby pojechać do Fairy Tail.

***

Wszedł do miasta, ale tylko z dwoma strażnikami. Gdyby miałby wziąć swoją całą armię, mogłoby się wydawać podejrzane. Po za tym w mieście da się znaleźć członków Rady. Weszli do pomieszczenia z bordowym krzyżem i nie zawracali sobie głowy chorymi ludźmi, którzy ledwo co stali na nogach. Złapał za ramię osobę, która miała właśnie swoją kolej i odciągnął od wejścia, aby sam wejść wraz z rycerzami. Zamknęli drzwi i pilnowali, żeby nikt nie wszedł. Lekarz, który był za biurkiem nie zwrócił uwagi na przybyłych, wypełniał swoje papiery.

- Więc w czym pacjent ma problem? – zapytał się podnosząc w końcu wzrok od kartek. Gdy ich zauważył lekko się wystraszył. – Co państwo tutaj sprowadza? – skręcił lekko ciało w bok, aby ujrzeć mrocznych strażników.

- Mam jedno krótkie pytanie.

Przeglądał leki, które odpoczywały na półkach i kurzyły się. Mimo że był to pokój lekarski nigdy nie były używane. Stały tam jako jedynie dekoracja albo, żeby pokazać, że człek, który tutaj pracuje ma pasję do tego, że pomaga ludziom.

- Przepraszam, ale takie sprawy po dyżurze. Teraz nie mam czasu. Nastę...

Już miał dokończyć swoją dość ostrą odpowiedź, ale gdy poczuł jego wzrok na sobie przełknął głośno ślinę. Powietrze w tym pokoju zrobiło się dziwnie ciężkie oraz jakby trochę lampki, które pracowały powoli traciły swój mocny zapał do oświetlania pomieszczenia.

- A więc... – poprawił guziki, które były przy rękawach, aby zaraz machnąć lekko z gracją dłońmi i schować je za plecami splecione – Słyszałem, że pan miał tutaj pacjentkę, która nazywała się Nagisa Kangae – postawił jeden krok w stronę biurka lekarskiego i położył swoje dłonie w rękawiczkach na blat oraz się trochę pochylił co sprawiło, że staruszek, który siedział na czterech literach wycofał górną część ciała. Nie chciał stać z nimi  twarzą w twarz. Od tego czarnowłosego biła przerażająca energia magiczna, która przynosiła nieprzyjemne dreszcze od kręgosłupa do samych czubków palców u nóg i rąk.

- Tak to prawda, była u nas taka dziewczynka.

Oznajmił dość niepewny siebie. Próbował uważać na każde swoje słowo. Przecież nie wiadomo co Ci mogą zrobić nieproszeni goście, którzy mają liczną przewagę oraz  bronie.

- Proszę się nie stresować – uśmiechnął się do niego przez co jego twarz zrobiła się pogodna i promienna. Aż człowiekowi na sercu lżej. Staruszek podniósł leciutko kąciki ust do góry. – Chce tylko się dowiedzieć gdzie ta kobieta się znajduje.

- Przepraszam, ale to jakaś pomyłka. Ona nie jest kobietą, ma góra siedemnaście lat.

Mężczyzna w długich włosach mimo uśmiechu podniósł lekko dłonie, aby zaraz uderzyć nimi mocno. Lekarz momentalnie się wystraszył i prawie wywrócił się na ziemie z krzesłem.

- Ona ma dwadzieścia lat. Proszę się nie kierować jej urodą. To tylko maska – wytłumaczył mu zamykając oczy i dalej uśmiechając się pogodnie, co było już trochę wkurzające. On go tutaj straszy i tak dalej, a on cieszy się jak durny ! – Więc wie pan gdzie ona teraz się znajduje?

-  Jeżeli... – jego głos już drżał ze strachu – posłuchała się mnie..., to kieruje się do miasta, gdzie... – przełknął głośno ślinę – są dostępne łuski syreny.

- Dziękuje – schował ręce za siebie i wyprostował się. Popatrzył na zdjęcie, gdzie znajdował się lekarz wraz z starą żoną i już dorosłą córką – Pańska rodzina?

- Ta-a-ak...

- Rozumiem. Skoro trzyma pan zdjęcie muszą być gdzieś daleko i tęsknić – jego uśmiech znikł z twarz, a głos nabrał powagi.

- Mieszkają sto kilometrów stąd..., więc zgadł pan w dziesiątkę... – odpowiedział poprawiając swoje okulary, które miał na nosie.

- Jak tęsknią. To dalej będą tęsknić, ale tym razem płacząc nad twoim grobem – spojrzał na rycerze i machnął głową w stronę starca.

Doktor momentalnie zerwał się z miejsca, gdy usłyszał jego słowa. Otworzył szybko okno i już miał wskoczyć, ale poczuł szarpnięcie w okolicy szyi. Mroczna Straż momentalnie zareagowała na jego ucieczkę obejmując swoje ręce wokół jego szyi.

- Zostaw mnie! Powiedziałem co chciałeś! Powinieneś mnie uwolnić! W imię sprawiedliwości Rady! – szarpał się i darł, ale nikt go nie słuchał ponieważ bijąca moc od Eizo powodowała, że w danym pomieszczeniu nie było słychać żadnych dźwięków. Skierował swoje krwiste oczy w jego stronę.

- W imię sprawiedliwości? Masz rację, powinienem to zrobić – uśmiechnął się do niego przez co starzec miał już nadzieje, że jest uratowany – Tylko, że jestem mroczną gildią, która gardzi zasadami Rady – jego wyraz twarzy wypełnił się powagą oraz groźnym spojrzeniem, który sparaliżował lekarza. Podniósł swoją białą dłoń i machnął w stronę rycerzy – Zabierzcie go do Pana. Kimś trzeba karmić szefa.

Doktor słysząc, że zostanie jakimś pokarmem dla ,,Pana” od razu zbladł na twarzy. Rycerze kiwnęli głową i zniknęli w czarnym dymie wraz z niewolnikiem. Eizo wyszedł najnormalniej w świecie z pomieszczenia nie zawracając sobie głowy wzrokiem chorych ludzi. Gdy opuścił budynek momentalnie się teleportował kierując się do pewnego miejsca

***

- Chyba sobie jaja robicie ?! – krzyknęłam zła na mistrza, który nawet na mnie nie popatrzył! Przecież jak się z kimś rozmawia to kontakt wzrokowy powinien być. Prawda? Matka go chyba nie nauczyła.

- Czego drogie dziecko nie zrozumiało ? – spojrzał na mnie. W końcu! – On jest twoim już oficjalnym opiekunem, a, że jest opiekunem, to każde takie wycieczki musi spędzać z Tobą.

Wytłumaczył mi jakby, to nie jego wina, że ta złotowłosa jest moim patronem! Przecież, kto jest mistrzem? On! No właśnie, więc to jego cała wina. Przyłożyłam dłonie do bioder i popatrzyłam na niego wzrokiem, który u mnie często nie występował. Właściwie bardzo rzadko! Objęłam go swoją nienawiścią, aby zaraz popatrzeć przegraną pozą na Mirajane.

- Miruś... Dlaczego nie możesz iść ze mną?

Zapytałam się unosząc na nią swoje spojrzenie. No proszę Cię powiedz coś, co mnie podniesie na duchu.

- No wiesz już byłam wcześniej z Tobą – przyłożyła do swojego policzka dłoń, przychylając lekko głowę w bok i podnosząc kąciki ust słodko – Oraz mistrz Ci tłumaczył, że on jest twoją niańką. Niestety nie mogę się sprzeciwiać mistrzowi.

- Ech... – westchnęłam pochylając się lekko do przodu i opuszczając ręce. Spojrzałam na Laxus’a, który siedział po drugiej stronie gildii wraz z Gromowładnymi. Gdy siedział sam jakoś miałam odwagę, aby podejść i zapytać się o parę spraw, ale jak siedział z swoją paczką bałam się w ogóle zbliżyć. W ogóle utrzymywałam kontakt tylko z Mirajane, nawet jeżeli pół gildii byli moimi ochroniarzami. Złapałam jedynie więź do Strauss. Może dlatego, że jest tak pozytywnie nastawiona do życia porównując do mnie? Faktycznie. Jeżeli się tak zastanowić. Strasznie jestem nastawiona negatywnie do życia. Albo po prostu nie umiem siebie docenić? Argh! Nie myśl teraz Nagisa o tym. Pokręciłam głową, aby wyrzucić wszystkie te niepotrzebne myśli. Zgarnęłam kosmyki włosów z twarzy i spojrzałam na blondyna. Muszę się zapytać o szczegóły kiedy wyruszamy... Westchnęłam i dodałam sobie w duchu nadziei, że raz się żyje! Podeszłam do nich słysząc ich śmiechy... Na pewno mi się wydawało, ale miałam wrażenie jakby się śmiali ze mnie. Stanęłam nieśmiało za nimi i czekałam na odpowiedni moment. Gdy znalazłam lukę w ich rozmowie, czyli czas na napicie się trunku chrząknęłam głośno. Od razu ich spojrzenia pojawiły się na mnie. Lekko speszona stanęłam jak na baczności oraz opuściłam lekko głowę.

- Czego chcesz?

Zapytał się mnie jako pierwszy Laxus drapiąc się jedną ręką za kark, a drugą odkładając kufel.

- Laxus-sama nie powinieneś zaczynać tak niegrzecznie. To dziewczyna. Powinieneś zwracać się z szacunkiem.

Poinformowała go kobieta wachlująca sobie twarz. Na nosie miała okulary oraz nosiła zieloną sukienkę z fioletowym paskiem u góry. Swój beżowy płaszcz z futrem powiesiła na krześle, na którym siedziała.

- Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Kobieta czy dzieciak, czy nawet mężczyzna. Każdy mnie tyle obchodzi co zeszłoroczny śnieg – odparł wzdychając, że już ma dość tłumaczenia swoich życiowych regułek, którzy wszyscy mieli już umieć je na pamięć! Jednak gdy poczuł ból w okolicy głowy od razu się poprawił – Chyba, że to członek Fairy Tail – oznajmił masując sobie dłonią głowę.

- Jeszcze raz powiesz, że kobieta ma te same zasady co facet, to oberwiesz drugi raz, ale mocniej!

Ostrzegła go groźnie Evergreen wypuszczając wściekle powietrze przez nos. Jeszcze chwila, to by jej żyłka pękła. Tak się zdenerwowała, że hohoho. Bickslow oraz Freed woleli się nie wtrącać. I słusznie na pewno by oberwali wachlarzem po głowie albo obcasem w najmniejszy palec u stóp.

- Chciałam bym się spytać... – przerwałam, bo czułam jak każdy na mnie patrzy. Moje nogi zaczęły się trząść jak galaretka, a wzrokiem próbowałam uciekać jak najdalej – sp-p-p... – jąkałam się. Nagle usłyszałam śmiech blondyna, który popatrzył w inną stronę.

- Wybacz, ale... – nabrał powietrza do płuc – ale ten twój zmienny głos rozbroi każdego. To Ci dopiero umiejętności. Była na jednej misji!  Jednej! A już wróciła z chorobą! – zaczął wytykać mój brak doświadczenia do jakiejkolwiek misji, a do niego dołączyli Gromowładni, którzy śmiali się jak na komendę. Nie! Nie ma tak! Nikt nie będzie się ze mnie śmiał!

- Zamknij się ty durna pało! – krzyknęłam do niego grubym głosem jak u jakiegoś faceta. Momentalnie ucichł i popatrzył na mnie lekko zaskoczony moim zachowaniem – Jak coś mówię, to nie przerywaj. Rozumiem brak kultury, ale chociaż raz DOBRZE SIĘ ZAMKNIJ! I POSŁUCHAJ CO MAM DO POWIEDZENIA! - w gildii jak zawsze na takie kłótnie zrobiło się cicho. Tak cicho, że nawet słyszałam jak dyszałam wściekła na niego. Chrząknęłam i nie zawracałam sobie głowy gildią, która na mnie patrzyła. Teraz mnie miał tylko słuchać Laxus – Pierwsze pytanie : Gdzie jedziemy po tą łuskę ?

- Do Black Waterfull

Odpowiedział krzyżując ręce przy torsie i obserwując mój każdy ruch. Jakby zainteresował się moją zmianą zachowania. Chyba chciał obejrzeć całe te przedstawienie, aby na przyszłość umieć inaczej na to reagować.

- Czym ?

Podniosłam jedną brew oraz oglądałam dokładnie jego wypowiedź fizyczną.

- Pieszo.

- Czemu nie środkiem lokomocyjnym? Wiem, że takie tutaj macie.

- Żebyś kochana sobie dupy nie rozleniwiła.

Zignorowałam jego dość bezczelną odpowiedź. Spojrzałam na gildię, aby zaraz znowu na niego.

- Kiedy? – zadałam mu ostatnie pytanie, ale chyba było za trudne jak na jego mały mózg, bo musiał się zastanowić! Idiota!

- Juuutro... – myśli – o świcie.

- O świcie? No tak. Jeżeli idziemy PIESZO. To będę musiała wcześniej wstać. Dziękuje za odpowiedzi.

Powiadomiłam go ironicznie, a ten jedynie parsknął śmiechem kręcąc głową.

- A proszę bardzo.

Odparł wkurzony już tą sytuacją, ale mnie to guzik obchodziło. Kiwnęłam lekko głową w dół, że zamierzam sobie teraz pójść. Skierowałam swoje kroki prosto do Mirajane, która zaraz gratulowała mi odwagi. Opowiedziała, że nie każdy umie się mu tak stawić. Bo boją się, że nie wyjdą z tego cali czy coś takiego. Szczerze nie zwracałam uwagi na słowa Strauss. Zbyt mocno byłam wciągnięta przez swoje myśli. Zastanawiałam się jak ja biedna mam z nim wytrzymać cały Boży dzień.

***

Nadszedł ranek. Dziewczyna o jasnobrązowych włosach oraz szarych oczach wlokła się przez ulice Magnolii wraz z wysokim mężczyzną w  czarnym płaszczcie, który był obszyty futrem. Ludzie, którzy dreptali po ulicach miasta byli zabiegani jak zawsze. Dzięki temu miasto wydawało zawsze się takie żywe i nie traciło ducha. Taki wędrowiec jak Nagisa mogła podziwiać jak to naprawdę istnieje się w tym świecie. Mimo że widziała już kilka razy te kamienice, ulice, stragany to nie umiała się tym zachwycić! Chodziła przekręcając ciągle głową w różne strony, aby uchwycić wzrokiem każdy przyjemny dla oka obraz. Blondyn, który szedł koło niej nie mógł zrozumieć jej zachowania, który był dość denerwujący jak dla istoty żywej z tego świata, ale dał sobie na wstrzymanie i jakoś znosił jej dziwaczny humor. Gdy wyszli z dużego miasta Magnolii, kierowali się teraz dróżką wydreptaną w lesie. Tutaj dziewczyna już nie miała co podziwiać, więc najnormalniej w świecie szła za mężczyzną. Żaden z nich nie zamierzał się odezwać. Siedzieli cicho jak mysz pod miotłą. Aż w końcu ktoś odważył się otworzyć usta.

-  Weź wytłumacz mi jedną rzecz. Kiedyś wspomniałaś, że nie jesteś nastolatką. To ile ty masz lat?

Spytał się jej spoglądając na nią, a ona na niego. Nagisa westchnęła i zaraz oderwała spojrzenie, aby obserwować ptaki, które śpiewają na drzewach.

- Mam dwadzieścia lat, mimo, że wyglądam na siedemnaście.

- To znaczy, że u was człowiek edukuje się do jakiego wieku?

Nie można było tego ukrywać. Młodego Dreyar’a interesowały te rzeczy. W końcu kto by się nie ciekawił innym światem?

- Edukuje się do osiemnastego lub dziewiętnastego wieku. To zależy. Jeżeli idziesz do technikum to masz cztery lata i siedzisz dłużej, ale jeżeli do liceum, to trzy lata. Ja obecnie jestem na drugim, więc... – przerwała na chwilę. Nie lubiła rozmawiać na ten temat – powinnam mieć siedemnaście, a ma dwadzieścia.

- Jak, to możliwe ?

Zapytał się, ponieważ już myślał, że jest słaby w liczeniu. Przecież skoro druga klasa, to powinna mieć siedemnaście, to jak możliwe, że jest starsza i, to aż trzy lata?!

- Nie lubię o tym rozmawiać. Po prostu – pokręciła głową dając mu znak, że nie powie dalej. – nie chce.

On do razu zrozumiał, że to niemiły dla niej temat, więc nie drążył go dalej. Później przez kolejne kilka godzin szli w ciszy. Jakoś nikt z nich nie umiał zacząć rozmowy, która byłaby dla obu stron przyjemna i nie denerwująca. Niestety żadnemu się nie udało znaleźć dobrego wątku, więc doszli do Black Waterfull przed popołudniem. Miasto było dość dziwne. Chodzili tutaj ludzie, którzy nosili inne czapki niż w wcześniejszych miastach. Takie bardzo nadmorskie. Bo przypominały kształtem rybę, ale były pokryte futrem od ssaków. Nowo przybyli ludzie popatrzyli na siebie i zaśmiali się z tutejszych mieszkańców. Weszli w głąb miasta i zatrzymali się przy dużej fontannie z syreną, która trzymała wazon... Przypominała nawet Aquaries od Lucy. Nie ważne.

- Więc tak. Rozdzielamy się – oznajmił jej blondyn, który rozglądał się po straganach, które ich otaczały. Unosił się w tym miejscu wielki odór ryb. Dla niektórych przyjemny, a dale nielicznych był okropny. Na przykład dla Nagisy, która trzymała palce zaciśnięte na nosie – Szukaj straganu z łuskami syreny. Wiesz jak to wygląda ?

Zapytał się dla pewności.

- Na jasne, że wiem. Widziałam syrenę na żywe oczy i jej niebieski ogon. Spokojna głowa – uśmiechnęła się do niego pogodnie, aby zaraz się zacząć rozglądać wokół – ja wezmę lewą stronę, a ty prawą. Jeżeli skończysz to czekaj na mnie tutaj. Tak samo ze mną. Jeżeli szybciej skończę czekam na Ciebie tutaj. Okey ?

Popatrzyła na niego oczekując na odpowiedź.

 - Dobra

Już miał iść w swoją stronę, ale gdy popatrzył na jej twarz wydawało mu się jakby coś się zmieniło. Nie ważne. Nie zawracał sobie tym głowy i poszedł. Zaczął omijać ludzi jak przeszkody i tak latał z jednego straganu do drugiego. Dziewczyna przez chwilę się zastanawiała o co mu chodziło, że popatrzył na nią jak na dziwaka, ale zaraz ona rozpoczęła swój połów w straganach. Podróżując po ulicy kupców czuła jakby jej twarz się paliła. Dziwne pieczenie, które denerwowało ją. Od czasu do czasu przejeżdżała dłonią po bolącym miejscu, ale nic nie znalazła takiego co miało by ten ból spowodować. Próbując sobie tym nie zawrócić głowy przeszukiwała sklepy. Gdy nie udało jej się znaleźć żadnego przedmiotu, który by pasował do łuski syreny. Domyśliła się, że na pewno Laxus na to natrafi, więc spokojnie zaczęła kierować się w stronę fontanny. Niestety ludzie, którzy ciągle się przemieszczali od miejsca A do miejsca B, zrobili jej w głowie nieporządek powodując, że Nagisa kompletnie nie wiedziała gdzie się znajduje. Przeklęła w duchu i spróbowała na spontana czyli szła byle gdzie. Gdzie ją wiatr poniósł. Niestety to był błąd, bo teraz to już w ogóle nie rozpoznawała tych budynków. Między czasie gdy się tak gubiła do miasta wkroczył pewien mężczyzna, który miał skórę jak trup, a oczy jak dwie krople krwi, ale ludzi nie zwracali na niego uwagi. Pomyśleli, że na coś choruje i przyszedł kupić lek jak wiele ludzi tutaj. Tylko ten mag nie poszukuje przedmiotu. Przyszedł tutaj, aby znaleźć pewną dziewczynę, która według martwego doktora znajduje się tutaj. Eizo od razu wziął się za przeczesywanie miasta. Mimo że był sam sprawnie mu to szło. Nie mógł wziąć ze sobą rycerzu. Zbyt wielką uwagę by przykuli, a to miasto jak każde miasto lubi plotkować o sprawach, które nie powinny ich interesować. Jego oczy chodziły w tą i w tamtą oglądając każdego człowieka. Mimo że ich było mnóstwo uchwycił każdą twarz. Przeszukał już wszystko oprócz końca Black Waterfull. Skierował się tam od razu. Znajdując się już w ostatniej części miasta wyczuł energię magiczną, która pasowała do opisu mocy telekinezy. Uśmiechnął się jadowicie do siebie i zaczął iść za tropem. Popychał ludzi i przyśpieszał kroki, aby jak najszybciej ją znaleźć! Nawet nie przepraszał. Po prostu szedł jak zahipnotyzowany. Miał cel i musiał go znaleźć. Był już to coraz bliżej. W powietrzu można było wyczuć pyłki tej magii. Jest! Widzi jej jasny kolor włosów! Zaczął iść jakby po milion kryształów. Wyciągnął dłoń, aby chwycić dziewczynę za ramię i odwrócić. Poczuła ona mocne szarpnięcie i na początku myślała, że to Laxus, który ją szukał, ale gdy zobaczyła jego szalone, nieludzkie, czerwone oczy od razu sparaliżowało jej ciało. Mimo że go nie znała czuła, że jest już po niej. Jego mroczna aura była miażdżąca. Obserwowała jego wzrok, który zaczął się zamieniać w zdumienie. Mężczyzna idąc za odpowiednim tropem nie znalazł jej. To nie ona. Ta twarz... To nie ona.

- Przepraszam pomyliłem się...

Przeprosił szybko i poszedł w swoją stronę zastanawiając co się dzieje. Czyżby zostawiła tutaj ślad, aby go zmylić?  Dziewczynę, którą przed chwila zostawił upadła na kolana. Była tak przerażona, że zaczęła się trząść jakby jej było zimno. Ta moc. Ona była straszna. Czuła się jakby chodziło po tych jego czarnych źrenicach widząc na ziemi kolor jego tęczówek w kształcie plami krwi. Miała ochotę znaleźć się szybko przy kimś, przy kim czuję się bezpieczna. Podniosła gorączkowo wzrok jak i samą siebie. Musi znaleźć Laxus’a. Zaczęła biec na ślepo. Trąciła ludzi ramieniem przez co czasami prawie by się wywaliła, ale mimo to, nie poddawała się i dalej biegła przed siebie. Czuła jakby ten mroczny mężczyzna dalej ją obserwował. Ba! Nawet gonił. Zatrzymała się na skrzyżowaniu, aby szybko zastanowić gdzie skręcić. Przełknęła ślinę, aby rozpocząć głośno dyszeć z zmęczenia. Gdy już wybrała odpowiednią drogę i miała zarzucić się na dalszy bieg, ale poczuła ponowne szarpnięcie w okolicy ramienia. Przeraziła się, więc zamknęła powieki, aby nie ujrzeć jego wzroku.

- Ooooo – usłyszała zdziwienie – musiałem pomylić. Przepraszam najmocniej.

Chwila ten głos. Ona go zna! Otworzyła oczy i ujrzała blondyna, który zaczynał się obracać. Rzuciła się od razu na niego przytulając się do jego wyrzeźbionego torsu.

- Laxus! Zostań! Nie idź... Proszę....

Poprosiła drżącym głosem. Młody Dreyar nie wiedział jak ma się zachować. Przecież tej dziewczyny nie zna. Mimo, że ma ten sam kolor włosów, który wyróżnia się z tłumu.

- Przepraszam – zaczął -, ale ja pani nie znam. Potrzebuje pani jakieś może pomocy?

Zapytał się obniżając wzrok, aby ujrzeć wystraszoną twarz.

- Jak to mnie nie znasz? Nie udawaj durnia! To ja Nagisa...!

Krzyknęła do niego, aby zaraz spojrzeć w górę.

 - Nagisa? – zdziwił się – Skąd ty... – nagle dostał olśnienia. Jakby anioł zszedł specjalnie na dół i mu to dał! – Twoja twarz... Zmieniła się.

Poinformował ją obserwując jej zdumienie, które malowało się na twarzy.

- Zmieniła? Jak to? – zapytała się, aby zaraz podbiec do fontanny, która była niedaleko. Położyła dłonie na zimnym kamieniu i wychyliła się w stronę wody. To co ujrzała zamurowało ją. Jej uroda zmieniła się. Nie wyglądała już jak nastolatka, tylko jak czterdziestolatka! Miała inny nos, oczy, brwi, usta, nawet zmarszczki się pojawiły! Była w takim szoku, że nie umiała się oderwać od swojego odbicia w wodzie.

Shi - O to właśnie mamy rozdział 10! Udało mi się napisać go jeszcze dzisiaj! Wooooho! Pisałam go dość długo XD Chyba 4-5 godzin. Sama już nie wiem xD

Nagisa - 4-5 ? To za mało... Naprawdę pisałaś go 8 godzin. 

Shi - No faktycznie. BO jest 23 xd. No, ale rozdział ma 15 stron, prawie 16. Oraz robiłam też długie przerwy takie jak 30 minutowe. 

Nagisa - Też prawda.

Shi - Mam nadzieje, że rozdział wam się podobał ;P Bo mi tak... No... Bądźmy szczerzy taka ocena to 3,5/5. 

Nagisa - CO TAK SŁABO?

Shi - Ponieważ moim zdaniem trochę akcja się powtarza. Tak jakoś. 

Nagisa -To musisz w końcu wiesz co wprowadzić. *Patrzy na nią znacząco*

Shi - To? *Marszczy czoło*. Ale Fani Laxus'a jak i Yutaki mnie zajebią na śmierć :P 

Nagisa -Raz się żyje xD Na coś trzeba umrzeć jak to mówi Alexis xD

Shi - Racja ! XD Dobra ja przedłużam ! Życzę wszystkim miłej nocy, dnia czy kiedy to tam czytacie XD. Bye!!!!