Rozdział 14 : Który psychopatą?

Ciężki deszcz wypadał z popielatych chmur uderzając co chwile o ziemie. Wilgotne powietrze wymieszane zapachem mokrej gleby przygniatało i tworzyło ponurą oraz przygnębiającą atmosferę. Cicho jak przed burzą… Prognoza była prosta, zacznie się piekło z nieba, gdy tylko pewien mag znowu pomyśli o jednej rzeczy… Stąpał przed siebie niczym wykończony emocjonalnie człowiek z spuszczoną głową, otwarte dłonie, zimne jak lód, nie drgnęły przez dobre półgodzinny. Stawiał krok za krokiem brudząc buty o kałuże wymieszane łzami chmur jak i szkarłatną krwią z człowieczego organizmu. Nie zawracał sobie głowy zwłokami, które go otaczały i dosłownie leżały wszędzie. Zmasakrowane, spalone oraz poćwiartowane. Widok powodował u każdej normalnej żywej istoty z zdrowymi uczuciami, strach, lęk, obrzydzenie, stawiał włosy dębem jak i przyprawiał o gęsią skórkę. Mimo, że Yutaka dostał nadludzką moc, dzięki niej stał się niepokonany, to i tak... Gdzieś w środku dalej jest człowiekiem, który potrzebuje normalnych rzeczy fizjologicznych. Brak snu. Nie śpi od dwóch dni. Jego ciało domaga się natychmiastowego odpoczynku, inaczej…

Zatrzymał się, uniósł delikatnie rękę, aby móc się oprzeć o ścianę. Drugą dłonią przetarł delikatnie oczy, czynność była tak wykańczająca, iż tylko jak zniknął mu na chwilę ekran z oczu, od razu poleciał na ścianę i zjechał na dół. Nie ruszał się, aby po chwili oprzeć spokojnie głowę o drewnianą, zimną deskę. Dłoń leżąca na ziemi, ścisnęła swoje wszystkie palce, aby się trochę ogrzać. Miał brudne, mokre ubrania od błota i deszczu. Źle się czuł. Zużycie tak ogromnej mocy w jeden dzień, było szalonym pomysłem, bardzo szalonym. Dopiero jak siedział tak nieruchomo, mógł odczuć bóle mięśni, jednak zmęczenie było większe i zakończyło się tak, że oddał się w objęcia Morfeusza, nie bojąc się, co z nim się stanie jutro…

– – –

A w między czasie na Ziemi…

- Więc… - wysoki policjant, siedząc przy biurku przepisuje dane w słabym świetle lampki. Brązowe, krótkie włosy, schowane pod zawodową czapką. Zmęczony wzrok przelatuje po literkach, wychodzące spod pióra. – Yutaka… Lee-ro… - przesylabizował imię oraz nazwisko nastolatka, a kolejno spojrzał na dorosłego mężczyznę w węglowych włosach, który akurat był jego ,,klientem”. – Dobrze, kiedy pan ostatnio widział swoje dziecko?

Zapytał się ojca Yutaki, który wyglądał dość kiepsko. Podkrążone oczy, blada cera, zarost nie widzący na oczy golarki. Siedział nieobecny na krześle, nogi lekko zgięte, niechlujnie ułożone. Dłoń przy ustach, tępo spoglądał na szklankę wypełnioną wodą.

- Tydzień temu… - wymamrotał niewyraźnie przez dłoń, na szczęście policjant wcześniej wytężył mocno słuch. Raven, bo tak miał na imię tata nastolatka, sięgnął po paczkę papierosów z kieszeni i zaraz odpalił nie pytając się, nawet o zgodę czy może. Funkcjonariusz popatrzył na to, ale wiedząc w jakiej sytuacji się znajduje, wolał darować ostrzeżenie. – Nie przeszkadza to panu…, prawda?

 Spytał się ojciec, podnosząc jedną do góry, uśmiechając się w wymuszony sposób i przeniósł wzrok na mundurowego, widząc jak ten złości się retorycznym pytaniem, delektował się jego zachowaniem, ba, nawet poprawił odrobinę jego humor. Yutaka nigdy nie był podobny do ojca, natomiast Eizo… odziedziczył złe cechy, nieużywane już przez dawna. Obudziły się po zimowym śnie jak, tylko znów, Raven pogrążył się w ciemnościach. Był sam. Nie wiedział jak odreagować brak syna, musiał sam sobie radzić. A dla niego. Dla byłego mistrza mrocznej gildii, to niemożliwe… Gdyby jeszcze żyła Clara, na pewno pokazałby mu odpowiednią drogę. Kazała mu się uspokoić, nie brać wszystkiego na poważnie, razem by odnaleźli syna, bo w końcu to Clara! Jego była żona! Skoro ona umiała mu dojść do porozumienia, że mroczna gildia to najgorsze ścierwo, to inne rzeczy byłyby pestką!

- Kontynuujmy…

Chrząknął policjant, ignorując wcześniejsze dokuczenie. Zamierzał prowadzić dalszy dialog, aczkolwiek ktoś mu przerwał.

- Wiesz, co mnie ciekawi… - wydmuchał popielaty dym, który poleciał wprost na twarz policjanta, on jedynie raz zakaszlnął oraz wysłał ostrzegawcze spojrzenie.  – To, że chce znaleźć syna, przez którego kiedyś straciłem pracę… Wiesz coś na ten temat, prawda Koga?

Przymrużył powieki Raven, odczuwając dziwną aurę. Towarzyszyła mu zawsze jak miał wymyślać strategiczne zamachy na gildie, czyżby tamten dreszczyk emocji do niego powrócił?

- Możemy kontynuować?

Wznowił pytanie funkcjonariusz dość ostro, prawie jak rozkaz, jednak próbował zachować resztki kultury dla rodziców z problemami.

- Jasne panie władzo… Ty tu zadajesz pytania.

Zaśmiał się delikatnie i zaciągnąwszy się papierosem, strzepnął spalony tytoń o popielniczkę i  czekał na pytanie, bo jak na razie panowała głucha cisza, która w sam raz współgrała z ciemnym pomieszczeniem. 

- Podejrzewa pan jakieś osoby? Może miał kolegów, którzy mu dokuczali? Albo miał jakieś problemy… np.  w domu?

Nacisnął najbardziej na ostatni przykład, obserwując dokładnie w tej chwili Raven’a, oczekując jakiś gestów, które mogłyby od razu odpowiedzieć na pytanie, nie bawiąc się w żadne dochodzenia itd. Kilka lat temu u rodziny Leero działo się dość wiele. Śmierć Clary, próba samobójstwa Yutaki, ucieczka z domu Eizo. Nikt się nie spodziewał takich patologicznych czynów z strony, akurat TEJ rodziny. Zawsze ułożeni, grzeczni, mogliby być wzorem dla niektórych, a tutaj w ciągu jednego tygodnia tyle nieszczęść wyciekło z Leero.

- Możliwe… Dużo osób, go uważało za niedorajdę, wyrzutka, wybrykiem natury…

Wymamrotał, chcąc już opuścić tę salę, bo tylko złe wspomnienia wracają.

- A w domu…?

- Nie wiem.

Wzruszył ramionami, mając obojętny wyraz twarzy.

- Proszę pana…

- Raven. – Upomniał znajomego. - Wiem, że nie jesteśmy już kolegami z pracy, ale dalej jesteśmy na TY.

- …Raven. – Poprawił się, krzywiąc twarz w zniesmaczenie, jakby wypowiedzenie jego imienia było czymś szatańskim, paranormalnym, jak wymówienie ,,Voldemort” w Harrym Potterze! – Proszę z nami współpracować. To ułatwi nam w znalezieniu pań… Twojego syna…

Ponownie wypuścił popielaty dym z ust, zastanowił się nad czymś chwilę, aby zaraz rzec.

- Wiem tyle, co ty…

- Czyli?

- Czyli nic. – odpowiedział rozczarowany jego inteligencją. – Nadal jesteś głupi jak but… - Na spokojnie obraził mundurowego, nie bojąc się żadnych konsekwencji, w sumie teraz toby mógł zrobić wszystko, gdyż wiele rzeczy do stracenia nie miał.

- Przyszedłeś po pomoc, czy jednak chcesz przemyśleć zachowanie w areszcie?

Zagroził mu kratami przed oczami, jeżeli zaraz się nie poprawi, bo chce pomocy, a jak na razie tylko przeszkadza. Im na dziecku nie zależy, mogą o tym zapomnieć i tak nie będą mieli skutków od szefa.

- Córka zmarłej matki, przyszła na pogrzeb… - Opowiada. - Zobaczyła tam przystojnego faceta, który wpadł jej w oko. Kilka dni później zabiła swoją siostrę… Pytanie brzmi – przysunął się na koniec krzesła i zgasił papierosa w popielniczce. – Po co to zrobiła…?

- Co to za pyta…-

- Odpowiedz.

Rozkazał poważnym tonem, oczekując niecierpliwie na rozwiązanie z jego strony.

- … bo ten mężczyzna był mężem siostry? Czemu mi zadajesz test na to, czy jestem psychopatą?

Oburzył się, dostając głupie pytanie, co ma piernik do wiatraka? Czemu wyskoczył z tym jak Filip z Konopi?

- Wyobraź sobie, że cała moja rodzina odpowiedziała na to tak : Po to, aby zobaczyć jeszcze raz mężczyznę ponownie na pogrzebie, więc… – Uśmiechnął się jadowicie. – Dalej zamierzasz mi zadawać pytania, czy zaczniesz działać i pomyślisz, dlaczego również zostałem zwolniony z tej pracy.

Policjant pobladł na twarzy słysząc ,,prawidłową” odpowiedź. Bojąc się, co on zaraz może zrobić, szybko schował długopis do kieszeni na piersi, zamknął teczkę z dokumentami i wstał od biurka. Popatrzył na niego lekko przerażony, przełknął głośno ślinę i wyszedł z pomieszczenia omijając go szerokim łukiem. Został sam w sali, wyciągnął kolejnego papierosa, który miał grać rolę jego przyjaciela.

- Jednak, to nie była poprawna odpowiedź psychopaty… ,,Psychopata nie zabija dla powodów… On chce się cieszyć śmiercią." – Westchnął szarym dymem, a następnie oparł rękę o podłokietnik. – Powinieneś o tym wiedzieć Koga jako policjant. Łatwo Cię oszukać, ale… Sam na tym poległem, gdy Yutaka mi to powiedział w taki tok myślenia, a nie… Eizo.

Poczuł jak dłoń zaczyna mu się trząść. Czyżby kolejny syn został pogrążony przez ciemność, a może ktoś go zepchnął z prawidłowej ścieżki? Yutaka będzie gorszy od Eizo? Albo współpracują ze sobą? 

Ojciec oba synów wytarł dłonią przypływające łzy, zastanawiając się nad tym, dlaczego tak to musiało się skończyć?

- Co mam robić… Clara?!

– – –

Siedziałam znudzona na krześle w bibliotece gildii Fairy Tail. Ręce położone obok książki, a na nich moja głowa. Czytałam kilka razy jedno zdanie, aby dokładnie zrozumieć zawartość tekstu, nawet taki kujon jak JA, nie umiał pojąć tego dziwnego języka. Raz pisany tak, a później masz wrażenie, jakbyś czytał książkę do góry nogami… Właśnie! To jest pomysł! Złapałam księgę i ją odwróciłam.

- To Ci nic nie da…

Odparł siedzący obok mnie Laxus. Nogi na stole, skrzyżowane ręce i król przy tronie. Zamiast mi pomóc szukać czegoś o tej konsoli władzy, to ten się opieprzał w najlepsze. Jeszcze może kawunie przynieść panience? 

- Tylko się upewniam… Spróbować nie zaszkodzi.

Odezwałam się zirytowana, spoglądając na niego spod książki.

- Rób co chcesz, czas marnujesz.

Uciekł wzrokiem, nie mając siły na moją głupotę, ja mu dam… Poczułam jak na moim czole pulsuje mała żyłka.

- Ty marnujesz życie, siedząc i nic nie robiąc… Chociaż pomóc.

- Mi to potrzebne, czy Tobie?

Ścisnęłam mocniej dłonie na białym kruku na temat władzy jakiegoś króla, czegoś tam, czymś tam…

- Kto jest moim opiekunem?

Uświadomiłam mu, kto ma mi pomagać w tym świecie.

- Opiekunem, ale nie nauczycielem.

Chce mnie wytrącić z równowagi… Ja mu zaraz dam. Zamknęłam z hukiem książkę i już przygotowałam się do jej rzutu, dopóki nie usłyszałam krzyku Levy.

- Eureka!

Wrzasnęła gwałtownie na całą bibliotekę, aż Laxus zakołysał się na krześle z zaskoczenia.

- Co?! Znalazłaś?!

Podszedł do niej Freed chodzący już na piątej kawie, facet wyglądał dość… Strasznie. Żywy trup.

- Tak! – Kiwnęła dumna McGarden. – Jest tutaj wzmianka o Kronikach Naukowca M, która mówi ,,władza blisko, konsola daleko”!

- Naukowca… M? - Zapytałam się, spoglądając w tamtą stronę. – Kto to taki?

- Niestety… - Złamała się niebiesko włosa, ściągając okulary Szybkiego Analizowania z nosa. – Sama nie wiem… A ty Freed?

- Pierwsze słyszę… Może powinniśmy szukać coś pod literą M.

Poszedł w głąb regałów, znikając nam z oczu. Ja jedynie jęknęłam niezadowolona, bo wiedziałam od razu, że to jeszcze nie koniec poszukiwań. Jestem taka zmęczona…

- Ou Nagisa.

Spojrzałam na Złotowłosą, która mnie wołała, a ja zgarniałam włosy z twarzy.

- Czego?

Wrednie zaczęłam, nie mając już na niego sił, a nie mając na niego sił, to nie miałam siły na kulturę.

- Gówna psiego. – Odpyskował, dobra… Jeden, zero dla niego w tej rundzie. - Masz dwadzieścia lat… i nigdy się nie całowałaś?

Uśmiechnął się jadowicie i popatrzył na mnie z góry. Na moich policzkach wkradły się delikatne rumieńce. Czemu to właśnie ON zadał mi te pytanie? Po co mu to wiedzieć… A jeżeli on chce ze mną wymienić ślinę… Aaaaa! W mojej głowie się pali!

- C-co?! – Jąkałam się oraz próbowałam schować twarz w książce. – Cze-m-mu takie p-p-ytanie…?

- Z ciekawości po prostu.

Zaśmiał się widząc moją reakcje. Pobujał się nakręcony na krześle i uciekł wzrokiem, mając jakiś szatański plan w głowie. Za-zaczynam się bać…

- A ty?

Zrewanżowałam się pytaniem, które właściwie było pytaniem retorycznym.

- Oh… - wypuścił powietrze zastanawiając się nad liczeniem. – Milion razy.

- Milion… razy… - Mruknęłam cicho pod nosem. Co za samiec alfa…

- Widzę wieloletnie doświadczenie zawodowe…

Głośno pomyślałam, nie kontrolując tego i niestety pożałowałam…

- Kręci Cię to, prawda? – Poruszał brwiami i oblizał językiem wargi.

WAAAAAAAAAAT?! Zdziwiona oddaliłam głowę, wybałuszyłam oczy i zlustrowałam go wzrokiem.

- Kim jesteś i co zrobiłeś z Laxusem?!

Wrzasnęłam na całą gildię przerażona, że mój opiekun został porwany przez kosmitów i nadesłali mi jakąś napaloną kopię! Spanikowana jak nigdy dotąd, usłyszałam ten jego uroczy śmiech.

- Dam Ci radę życiową. Nie wierz we wszystko, co ludzie mówią, bo łatwo Cię wykorzystać.

Błogosławił mnie swoimi cud radami, które brzmiały prawie jak słowa boże z jego ust, ale niestety… Jak to usłyszałam, to myślałam, że się we mnie ugotuje.

- Coooo?! Wykorzystać? A za kogo ty mnie masz?!

- Co człowieka łatwowiernego.

- Oh… - Przymrużyłam niebezpiecznie oczy i skrzyżowała ręce na piersiach. Ja mu zaraz dam… Skupiłam się na półce znajdującej się nad nim. Wciągnęłam powietrze przez nos, uspokajając  powoli swoje emocje… Ład, harmonia… Zamknęłam oczy, aby zaraz telekinezą wyciągnąć książkę z najwyższej półki, a następnie puścić. Według praw fizyki. Im dłużej spada, tym większa siła. Otworzyłam oczy, żeby widzieć jak obrywa księgą w głowę, ale ta skubana Złotowłosa zwinnym wypuszczeniem błyskawicy z ciała, rozwaliła spadający przedmiot. Śmierdziało spalonym papierem, może dlatego, że w powietrzu unosiły  zwęglone części kartek? – Jak ty to…

Zdziwiona jego refleksją i uwagą otoczenia, mój głos ściszył się do szeptu.

- Dziecko… Jestem Magiem Rangi S…

Odparł zmęczony, że musi się znowu powtarzać, jaki to on dobry, najlepszy i najsilniejszy!

- Nigdzie nie ma takiej książki…

Westchnął zrezygnowany Freed, wychodząc z labiryntu ksiąg. Oparł się bokiem o najbliższy regał i poprawił swoją wygniecioną koszulę, świadczącą o pracowitości, nie robił sobie przerw. Trzymał się na kawkach.

Ten gościu chyba dla nauki zrobi wszystko… Usłyszałam dźwięk skrzypiących drzwi, popatrzyłam w tamtą stronę. Ujrzawszy Lucy, złączyłam dłonie razem i uniosłam wzrok.

- Boże… Ty naprawdę istniejesz!

Jak ja się ucieszyłam, że przyszedł ktoś w końcu dość NORMALNY. Bo ta Złotowłosa już mnie wpieniała, Freed mnie pouczał jak czytać, a Levy męczyła mnie, żebym przynosiła jej książki z listy.

- A wy dalej tutaj? – Zapytała się schodząc na dół, trzymając w dłoni jakąś książkę. Zmarszczyła czoło, widząc dwóch moli książkowych na dopalaczu, zwaną kofeiną! – Może zrobicie sobie przerwę?

Zaproponowała, a ja chciałam od razu się zgodzić, ale niestety pan Antenka musiał zaprzeczyć, mówiąc jakby to mu pokrzyżowało zasady, bla, bla, bla… Przewróciłam oczy, lądując na książce Lucy.

- Co to jest? – Spytałam się z ciekawości, bo ostatnio Heartfilia zaczęła przynosić do naszego domu milion książek i czytać do północy, nie dając mi spać. – Kolejne romansidło?

- Nie, nie! – Pokręciła głową, wybraniając się. – Wiadomości o Waszym świecie, Ziemi. Napisał ją jakiś Naukowiec. – Rzuciła księgę na stół. – Ale piszą tutaj same bzdury… Pamiętasz jak Ci mówiłam, że…

- TO TY JĄ CIĄGLE MIAŁAŚ ZE SOBĄ?!

Ryknęli wściekli McGarden i Justine, stojąc przed blondyną i piorunowali wzrokiem. Oni się tak męczyli, dla dobra… czegoś tam! A ona miała ten biały kruk i nic nie powiedziała?

- Tak, a co? – Nie rozumiejąca sytuacji Lucy, popatrzyła na każdego oczekując odpowiedzi. – Coś się stało? Przecież ta książka, to jeden wielki stek bzdur.

- Co?!

Zdziwiliśmy się chórem, zaskoczeni pomrugaliśmy oczami, jakby cała tutaj Lucy była halucynacją. Po tylu kawach to możliwe…

- Pisze w tej książce, że jeden dzień u nas, to parę godzin tam, a…

- Tak nie jest.

Wyprzedził ją Laxus, jedyny, który siedział cicho, bo w sumie miał to wszystko w głębokim poważaniu.

- Właśnie. Dzień u nas to również dzień u nich. Albo Nagisa mówiła, że szkoła jest do nauki, a tutaj piszą, że jest to szpital dla niedorozwiniętych.

- Serio? – Zaśmiałam się. – Po części mają racje.

- Jeszcze piszą o tym, że… O! Hot Dogi są z parówek, a nie z psów.

Zmarszczyłam czoło i powtórzyłam w głowie to, co Lucy powiedziała kilka sekund wcześniej. Zabrałam jej książkę, aby sprawdzić resztę informacji na temat naszego świata. Było to zapisane w podpunktach oraz dzieliło się na rośliny, zwierzęta, architektury, technologia itd. Wszyscy zerknęli na mnie, oczekując jakiejś mądrej prezentacji na temat tej książki.

- Prawda… Fałsz… Fałsz… Prawda… fałsz… fałsz… - Wyeliminowywałam po kolei każdy punkt, dzieląc je na dwie grupy. Oparłam głowę o dłoń, a łokieć o stół, patrząc na książkę innym kątem, jakby mi to pomagało rozwiązać logikę doktorka M. – Naprawdę nie rozumiem, po co człowiek pisał raz prawdę, a raz kłamstwo… To nie ma sensu.

Wzruszyłam ramionami, poddając się w rozwikłaniu tej dziwnej zagadki. Freed słysząc o nowym problemie, który wymaga dobrego umysłu oraz wysokiej inteligencji od razu wyrwał mi książkę i zaczął czytać od początku, zaraz do niego dołączyła Levy z stosikiem białych kartek i długopisem w uchu. Zapisywali podejrzane lub potrzebne informacje, a później składali to jak puzzle. Westchnęłam ciężko i podniosłam się z krzesła, nie zamierzam tutaj dłużej siedzieć, to nie ma końca i jest nudne jak zbieranie liści jesienią. Chciałam się zapytać Lucy, czy może gdzieś przypadkiem nie wyjdziemy, na zakupy albo gdziekolwiek! Niestety blondynka postanowiła pomóc dwóm Einsteinów i już siedziała koło nich z długopisem w dłoni i zapałem w oczach. Skoro nikt to nikt. Sama pójdę. Masz Ci los! Na pewno znowu się zgubię i Gray z Erzą będą musieli mnie szukać... ostatnio przypadkiem trafiłam do łaźni… i to męskiej. Od tamtego momentu nigdy, ale to nigdy nie wejdę do pierwszego lepszego budynku, aby zapytać się o drogę.

- Gdzie idziesz?

Spytał się mnie Laxus, widząc jak zamierzam ku wyjściu. No jakby inaczej mogło być? Przecież moja niania, musi mnie kontrolować. Popatrzyłam przez ramię i odpowiedziałam.

- Wyjść i się przewietrzyć? Jak będę siedzieć tutaj jeszcze dłużej niż dziesięć minuty to oszaleje.

- To Ci akurat nie grozi… Siad pies.

- …

Pokręciłam głową i usiadłam grzecznie, bo nie chce kolejnej kłótni z nim, ale z drugiej stronie nie dam po sobie pomiatać… AGH! Nie rozumiem go! On jest skomplikowany jak-jak-jak… kobieta! Raz miły, tolerancyjny, zabawny, pomocny, a raz wredny, gburowaty, głupi, wkurzający, chciwy, przystojny…, słodki…, uroczy… A! Nagisa! O czym ty myślisz? Z głupich myśli, po uderzałam się parę razy w tą pustą głowę, aby mieć pewność, że mi ten frajer o cudownych blondwłosach wypadnie z myśli… Ah, on jest jak… RZEP! Chcesz się go pozbyć, ale to nie możliwe, bo ciągle jest przyczepiony do Ciebie. Jęknęłam niezadowolona faktem, iż ciągle o nim myślę. Idę się zabić, kurde, skoczę oknem, potnę się, nie wiem, co jeszcze…

– – –

Szybko podniosłem się do siadu, czując dotyk na szyi, złapałem się w to miejsce. Mój oddech był przyśpieszony, a oczy miałem szeroko otwarte, jakbym świeżo ducha zobaczył.

- W końcu się obudziłeś.

Usłyszałem zachrypnięty głos, pasujący bardziej do kobiety niż mężczyzny, osoba na pewno starsza… Dość znajomy. Powoli wystraszony przekręcałem głowę w stronę źródła dźwięku. Ujrzałem staruszkę w siwych włosach spiętych w kok umocowane dwoma metalowymi pałeczkami. Okulary z złotym dodatkiem, leżały na jej nosie, a pod nim pełno zmarszczek. Ubrana była w typową babciną sukienkę z jakimś bolerko, kurde, nie wiem nie znam się na modzie. Widząc tą osobę, zdziwiłem się, i to bardzo. Nie wierzę, że ona tutaj jest.

- Babcia… Mitsu?!

Krzyknąłem zaskoczony. Co ona tutaj robi!? Przecież… Ona jest cywilem! Mieszka na Ziemi! Zawsze Nagisie tam pomagała.

- Już, już. Nie krzycz Yutaka. – Uśmiechnęła się promiennie i poklepała mnie po udzie. Jezu…, ale ta kobieta jest ciepła. Tego mi brakowało od kilku tygodni. Ciepło drugiego człowieka. – Jak się czujesz?

- Ja? – Zapytałem się jak głupi, bo byłem za bardzo zaskoczony tą sytuacją. Naprawdę, nie wiem, co ta babcia tutaj robi, no kurde, na pewno nie przyszła poderwać jakiegoś maga dziadka. – Trochę mnie bolą mięśnie… - Zrobiłem parę kółek ramionami do tyłu i zgiąłem kilka razy palce u dłoni, sprawdzając jak bardzo mnie boli – Ale jest w porządku.

Spojrzałem na nią, uświadamiając ją, żeby się nie martwiła, a ta na mnie popatrzyła dość… Strasznie? Zrobiła się taka poważna i przymrużyła oczy.

- Przy zużyciu tyle magicznej energii… Bolą Cię jedynie mięśnie?

Spytała się zdziwiona, podnosząc brwi i bacznie mnie obserwując. Speszyłem się, uciekłem szybko wzrokiem. Co ja mam jej odpowiedzieć? Po za tym co to jest ta energia magiczna? To jakiś mój zbiornik mocy, ta? Coś jak w grach komputerowych?

- Emmm… - Zacząłem i popatrzyłem się na górę, szukając jakieś podpowiedzi, ale znalazłem jedynie stary żyrandol. – Na to wygląda.

Uśmiechnąłem się niewinnie wybraniając gestam, bo słów mi brakowało.

- Yutaka…  Mamy wiele spraw do obgadania, to co zrobiłeś z ludźmi w tych wioskach… – Mówiła ponuro, spoglądając na mnie spod byka, miałem wrażenie, że będzie mnie zaraz karcić jak jakiegoś gówniarza. W sumie tak się czułem, dreszcze przechodziły po moim ciele oraz temperatura w moim ciele się podważyła. Czyżby sumienie? A może strach? – Jest niewybaczalne…! – Skuliłem się lekko, chowając głowę w ramionach. Cholera… Faktycznie, co ja zrobiłem… Ci ludzie… Byli niewinni. To naprawdę ja zrobiłem? Przecież… Nigdy bym muchy nie skrzywdził. Mój oddech gwałtownie przyśpieszył, nawet nie wiem w którym momencie. Boże, tyle martwych ciał mam przed oczami… Zabite, storturowane. Złapałem się za głowę, czując ból w mózgu oraz widząc te wszystkie kadry z moich scen morderstw. To okropne. To obrzydliwe, to nieludzkie… jak mogłem…?! – Yutaka? Wszystko w porząd… - chciała mnie dotknąć, ale szybko się odsunąłem, patrząc na nią jak na potwora.

- Zostaw mnie! - Rozkazałem piskliwym głosem, trzęsłem się jak dziecko, miałem taką burzę w mózgu, że, aż mi niedobrze się robiło w brzuchu.

– Jeszcze Cię skrzywdzę… Zrobię Ci coś… Ja nie chce…

Poczułem jak po moich policzkach spływają łzy, leciały nieustannie, lądowały na pościeli od łóżka.

- Spokojnie… Nic się nie stanie… Uspokój się. Jesteś ze mną.

Wyciągnęła do mnie rękę, a ja patrzyłem na nią jak na stwora, który zaraz chce mnie zabić… W sumie miałem takie wrażenie. Dłoń pełna czarnych łusek, długie pazury ubarwione krwią, łakną przebić mnie na wylot… Uniosłem wyżej oczy z strachem… Wielki, wielki czarny potwór… Nie chce, nie chce ginąć… Zostaw mnie… Nie zbliżaj się!

- Odejdź!

Ryknąłem jak zahipnotyzowany, szybko na czworakach uciekłem spod jej ręki, lądując twardo na ziemi, lecz nie poczułem bólu. Adrenalina tak mi podskakiwała, że mógłbym skoczyć z klifu bez zabezpieczeń. Spojrzałem na nią, a gdzie potwór? Był na jej miejscu? Miałem zwidy? Co się ze mną dzieje? Mój wzrok gubił się po jej ciele, wyszukując cech stwora, ale żadnej nie znajdowałem. Spoglądała na mnie z szeroko otwartymi oczami

Co się ze mną dzieje?

Shi - O to mamy już czternasty rozdział! Jestem nawet dumna z niego. Raczej fajnie wyszedł. Mam nadzieje, że odebraliście go tak, jak chciałam ^^ 

Nagisa - Ta Złotowłosa, to najgorszy problem, który mnie kiedyś spotkał w życiu! Chce o nim zapomnieć! Na zawsze! *Krzyknęła zrozpaczona i poszarpana myślami.* 

Shi - *Uśmiechnęła się jadowicie.* Droga Nagisa... Poczekaj, aż nadejdzie koniec pierwsze serii i będzie drugi... ;] Tam się będzie działo, że hohoho.

Nagisa - Co...? CO TAKIEGO?!

Shi - Rzeczy dla nieletnich ludzi, nie powiem!

Nagisa - Mam dwadzieścia lat! Jestem pełnoletnia!